Στο Νησί μας από πολύ πρωί μέλη του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων και Εργατών Επισιτισμού Τουρισμού Ζακύνθου μαζί με μέλη της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου περιφρούρησαν την Απεργία σε Ξενοδοχεία και άλλους Χώρους Δουλειάς
Μετέφεραν το απεργιακό κάλεσμα και το κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Ζακύνθου
Ακολούθησε μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία Αγίου Μάρκου, με τη συμμετοχή δεκάδων σωματείων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, αυτοαπασχολούμενων και επαγγελματιών.
Μετέφεραν το απεργιακό κάλεσμα και το κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Ζακύνθου
Ακολούθησε μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία Αγίου Μάρκου, με τη συμμετοχή δεκάδων σωματείων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, αυτοαπασχολούμενων και επαγγελματιών.
Το δικό τους ξεχωριστό δυναμικό “αποτύπωμα” άφησαν ξανά οι μαθητές με την πλειοψηφία των σχολείων της πόλης να δίνουν δυναμικό “παρών”.
Πραγματοποιήθηκαν συναυλίες από το παράρτημα Ζακύνθου του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, τη χορωδία του Μουσικού Σχολείου, αλλά και τη μπάντα του 1ου ΓΕΛ.
Επίσης, ποιητικό-θεατρικό δρώμενο από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη, Κώστα Καποδίστρια.
Η συγκίνηση, η οργή αλλά και η αποφασιστικότητα όλων αυτός ο αγώνας να έχει συνέχεια ήταν μεγάλη για ακόμη μία φορά.
Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο Γιώργος Κωνσταντίνου, πρόεδρος του ΕΚΖ, ενώ χαιρέτισαν η Τασία Καπνίση, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη ΔΕΥΑΖ, η Έφη Λάζου από τον ΣΕΠΕ του νησιού, ο Διονύσης Γεωργάνος από τον Εμπορικό Σύλλογο και μαθητές απ’ όλα τα συμμετέχοντα σχολεία.
Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο Γιώργος Κωνσταντίνου, πρόεδρος του ΕΚΖ, ενώ χαιρέτισαν η Τασία Καπνίση, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη ΔΕΥΑΖ, η Έφη Λάζου από τον ΣΕΠΕ του νησιού, ο Διονύσης Γεωργάνος από τον Εμπορικό Σύλλογο και μαθητές απ’ όλα τα συμμετέχοντα σχολεία.
«Δύο εβδομάδες συμπληρώθηκαν από το έγκλημα στα Τέμπη και η χώρα σείεται από οργή και τον καθημερινό αγώνα.
Σε κανένα δεν απαγορέψαμε να σιωπήσει, να κάνει ότι εκδήλωση θέλει και όπου θέλει.
Όμως εδώ στην απεργία και στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου ο πόνος γίνεται οργή, γίνεται κραυγή και ποτάμι να τους πνίξει όπως πολύ σωστά λέει το πανό που βάλατε οι μαθητές στο ποτάμι.
Δεν μας λένε λοιπόν ποιος αξιολογεί την HELLENIC TRAIN που έβαλε τα πιο άχρηστα σε τεχνολογία βαγόνια για να αυξήσει τα κέρδη της; Που έκλεινε τα αυτιά της στα αιτήματα των σωματείων των εργαζομένων για ασφαλείς μεταφορές για να μην χάσουν ούτε ευρώ από τα κέρδη τους.
Ένοχος είναι το κράτος των λίγων, η πολιτική της εμπορευματοποίησης που υποβιβάζει την ανθρώπινη ζωή και τη ζυγίζει στη σχέση κόστος - όφελος, όπου κόστος είναι η ζωή του λαού και όφελος τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Όλες αυτές τις μέρες δυναμώνει ο προβληματισμός στο μυαλό αρκετών εργαζομένων από κάθε κλάδο, από κάθε χώρο δουλειάς.
Στο σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης "καλές" μεταφορές είναι, οι ακριβές σε εισιτήρια με το όσο δυνατόν μικρότερο μισθολογικό κόστος.
Δεν μας ταιριάζει μια ζωή που η προστασία της αποτελεί κόστος, η αξιοπρέπεια θα βρίσκεται μεταξύ πλειστηριασμών και αυξήσεων - ψίχουλα, που θα αναγκάζεσαι να κόβεις από τις βασικές ανάγκες. Να μη δεχτούμε το μέλλον που μας προετοιμάζουν για ζωή με κουπόνια και θανάτους με εισιτήριο άνευ επιστροφής.
Οχι μόνο δεν είναι σύγχρονο, αλλά είναι και εξοργιστικό, να μετράμε 2 νεκρούς, νέους εργάτες τις τελευταίες 10 μέρες, και αυτό να περνάει στα ψιλά.
Δυνάμωσαν τα ερωτήματα ειδικά τις τελευταίες μέρες για τα απλά, που όμως δεν είναι και δεδομένα.
Η ανυπαρξία μέτρων ασφαλείας φαίνεται πως υπάρχει στο σύνολο των μεταφορών, , στην ακτοπλοΐα, στα αεροδρόμια στα λεωφορεία, στα τρόλεϊ, στο μετρό, στο τραμ! Αυτό καταγγέλλουν εδώ και χρόνια τα σωματεία σε αυτούς τους κλάδους. Τώρα πρέπει να εισακουστούν, τώρα πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα για να μη γίνονται οι ανθρώπινες ζωές απλοί αριθμοί.
Η πείρα των τελευταίων 12 χρόνων και οι τραγικές καταστροφές, που έβαλαν τη σφραγίδα τους σε αυτήν την πορεία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχουν "μεσσίες"! Οι ζωές μας αξίζουν και τις θέλουμε ασφαλείς και για εμάς, αλλά κυρίως για τα παιδιά μας! Δεκάδες τα νιάτα που "δεν έφτασαν ποτέ" και δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι!
Χρέος για τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε νέο και νέα, είναι να συνεχίσουμε να ζητάμε τα αυτονόητα: Το έγκλημα να μην συγκαλυφθεί!
Να δυναμώσει ο αγώνας για:
Σύγχρονες, ασφαλείς, φτηνές μαζικές μεταφορές κόντρα στην πολιτική που βάζει την ασφάλεια των επιβατών και τα δικαιώματα των εργαζομένων στο ζύγι του κέρδους.
Την ενίσχυση του δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας.
Άμεσα μέτρα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας. Έλεγχο εδώ και τώρα της αντισεισμικής θωράκισης σε σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, χώρους δουλειάς.
Άμεσα μέτρα προστασίας της Υγείας και της Ασφάλειας σε όλους τους χώρους δουλειάς.
Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε Υγεία, Παιδεία, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες πολιτικής προστασίας.
Όχι άλλη σιωπή, να γίνουμε η φωνή των νεκρών να πληρώσουν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν με γνώμονα τα συμφέροντα των μονοπωλίων και σαν αποτέλεσμα αυτοί να μετράνε κέρδη και εμείς νεκρούς.
Η απεργία στις 8 Μάρτη, που τράνταξε κάθε πόλη της χώρας από τον παλμό των εργαζομένων και της νεολαίας, τα μεγάλα παλλαϊκά συλλαλητήρια, οι καθημερινές κινητοποιήσεις, τα πανό σε σχολεία, γειτονιές, σε γήπεδα είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους επιχειρούν να βάλουν το έγκλημα στον πάγο, να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε ευθύνη.
Το αίτημα να μη συγκαλυφτεί το έγκλημα στα Τέμπη σημαίνει τώρα να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στο σύστημα του κέρδους, το κράτος και τις κυβερνήσεις του,
Η σημερινή απεργία να γίνει ένα παλλαϊκό ηφαίστειο αγώνα, που η φωνή των νεκρών της δολοφονίας στα τρένα να ακουστεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας! Με το εύστοχο σύνθημα
Οι μέρες περνούν, όμως τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τις πραγματικές ευθύνες της δολοφονίας στα Τέμπη!
Το αίτημα να μη συγκαλυφτεί το έγκλημα στα Τέμπη σημαίνει τώρα να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στο σύστημα του κέρδους, το κράτος και τις κυβερνήσεις του,
Η σημερινή απεργία να γίνει ένα παλλαϊκό ηφαίστειο αγώνα, που η φωνή των νεκρών της δολοφονίας στα τρένα να ακουστεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας! Με το εύστοχο σύνθημα
Τα κέρδη τους - Οι νεκροί μας
Οι μέρες περνούν, όμως τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τις πραγματικές ευθύνες της δολοφονίας στα Τέμπη!
Είναι πλέον πιο καθαρό πως η αιτία που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή ως καύσιμη ύλη για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, δεν είναι κάποια προσωπική αβλεψία ή ένα απλό ανθρώπινο λάθος.
Λυσσιάξανε διάφοροι κύκλοι και στη Ζάκυνθο γιατί φοβούνται μην χάσουν την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά, να μην μιλάμε, να μην πολιτικοποιούμε το θέμα και άλλα ωραία και είναι λογικό, γιατί στηρίζουν το σάπιο, το παλιό, γιατί στηρίζουν το κεφάλαιο και τους πολιτικούς υπηρέτες του.
Λυσσιάξανε διάφοροι κύκλοι και στη Ζάκυνθο γιατί φοβούνται μην χάσουν την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά, να μην μιλάμε, να μην πολιτικοποιούμε το θέμα και άλλα ωραία και είναι λογικό, γιατί στηρίζουν το σάπιο, το παλιό, γιατί στηρίζουν το κεφάλαιο και τους πολιτικούς υπηρέτες του.
Μάλιστα απευθύνονται στη νέα γενιά, στους μαθητές με διάφορους εκβιαστικούς και κουτοπόνηρους τρόπους λες και οι μαθητές ζούνε σε γυάλα, λες και δεν έχουν γνώμη λες και δεν έχουν οργή.
Οι μαθητές, η νέα γενιά και γνώμη έχουν και κρίση. Είναι πολίτες είτε ψηφίζουν είτε όχι. Ξέρουν γιατί έχουν οργή, ξέρουν γιατί αγωνίζονται και ξέρουν γιατί είναι σήμερα και πάλι εδώ.
Είναι εδώ για να φωνάξουν μαζί με τους εργαζόμενους, να βρουν δικαίωση οι νεκροί αληθινά, να γεννηθεί ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο για ένα καλύτερο αύριο που οι ζωές μας και ειδικά των νέων θα έχουν αξία και θα μπαίνουν πάνω από τα κέρδη των μονοπωλίων.
Όμως εδώ στην απεργία και στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου ο πόνος γίνεται οργή, γίνεται κραυγή και ποτάμι να τους πνίξει όπως πολύ σωστά λέει το πανό που βάλατε οι μαθητές στο ποτάμι.
Λένε να μην μιλάμε γιατί οι εισαγγελείς στο κάδρο των ερευνών έχουν μόνο το σταθμάρχη και δικαίως και κάποιους γύρω από το σταθμάρχη. Για αυτό και μας βγάζουν όλη την ώρα συνομιλίες για να πειστούμε ότι φταίνε μόνο αυτοί.
Τον υπουργό που έκλαιγε και παραιτήθηκε αλλά φώναζε στον βουλευτή του ΚΚΕ τον Χρήστο Κατσώτη ντροπή σου μέσα στην βουλή γιατί ο βουλευτής του ΚΚΕ έφερε στη βουλή το θέμα ασφαλείας των σιδηροδρόμων ένα μήνα πριν το έγκλημα δεν τον καλεί κανένας εισαγγελέας.
Τα παπαγαλάκια, οι δημοσιογράφοι που έχουν μόνιμα μικρόφωνο στο στόμα τους, ανακάλυψαν ότι φταίει η αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα μετά την γραμμή που τους έδωσε ο Αδωνης. Και φυσικά δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις που παλεύουν παρά την ασφυκτική λογοκρισία και ευθυγράμμιση. Είναι λίγοι, έντιμοι αλλά υπάρχουν.
Δεν μας λένε λοιπόν ποιος αξιολογεί την HELLENIC TRAIN που έβαλε τα πιο άχρηστα σε τεχνολογία βαγόνια για να αυξήσει τα κέρδη της; Που έκλεινε τα αυτιά της στα αιτήματα των σωματείων των εργαζομένων για ασφαλείς μεταφορές για να μην χάσουν ούτε ευρώ από τα κέρδη τους.
Δεν μας λένε ποιος αξιολογεί τον ΟΣΕ που δεν έφτιαχνε τις ράγες παρά το σφυροκόπημα των σωματείων των εργαζομένων ότι θα γίνει ατύχημα;
Δεν μας λένε ποιος αξιολογεί διαχρονικά τους υπουργούς και τις κυβερνήσεις που είχαν την ευθύνη αυτών των εταιριών;
Δεν μας λένε ποιος αξιολογεί την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πού έσπασε τον ΟΣΕ στα δύο - πούλησε το καλό κομμάτι στην ιταλική πολυεθνική και κράτησε το μη κερδοφόρο τον ΟΣΕ για να αυγατίσουν τα κέρδη του μονοπωλίου.
Ποιος αξιολογεί την κυβέρνηση της ΝΔ που επιδοτεί την ιταλική εταιρεία με 50 εκ. ευρώ κάθε χρόνο για συγκεκριμένα δρομολόγια αλλά Να δώσουν ένα ευρώ για μέτρα ασφάλειας , για συντήρηση του δικτύου , για τη σηματοδότησή του δικτύου, για προσλήψεις μόνιμου εξειδικευμένου προσωπικού δεν βρήκαν.
Δεν μας λένε ποιος αξιολογεί τους εργοδότες, τους εφοπλιστές, τους ξενοδόχους που ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους για να αυγατίσουν τα κέρδη τους ενώ οι εργαζόμενοι σακατεύονται καθημερινά;.
Ένοχος είναι το κράτος των λίγων, η πολιτική της εμπορευματοποίησης που υποβιβάζει την ανθρώπινη ζωή και τη ζυγίζει στη σχέση κόστος - όφελος, όπου κόστος είναι η ζωή του λαού και όφελος τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Εχουμε γύρω μας αρκετές «κοιλάδες των Τεμπών»!
Όλες αυτές τις μέρες δυναμώνει ο προβληματισμός στο μυαλό αρκετών εργαζομένων από κάθε κλάδο, από κάθε χώρο δουλειάς.
Είναι σύγχρονο και φυσιολογικό να χαρακτηρίζει τη ζωή μας η φράση "πάμε και όπου βγει";
Να ξεκινάει η βάρδια μας, με τη ζωή μας στα ζάρια;
Τα δεκάδες εργατικά "ατυχήματα", δηλαδή τα εργοδοτικά εγκλήματα που πληθαίνουν έχουν την ίδια αιτία με το έγκλημα στα Τέμπη. Το κέρδος των λίγων!
Η ασφάλειά μας, η προστασία της ανθρώπινης ζωής συμπιέζεται στα όρια της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.
Μικρό "κόστος" έχει ο φτηνός εργάτης, ο εργάτης που δουλεύει χωρίς μέτρα προστασίας στις σκαλωσιές και αλλού, και εκεί για ατομική ευθύνη μας μιλάνε, ο εργάτης που η πρόσβασή του στο δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας γίνεται πιο δύσκολη, σπρώχνεται με το αζημίωτο στους ιδιώτες.
Στο σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης "καλές" μεταφορές είναι, οι ακριβές σε εισιτήρια με το όσο δυνατόν μικρότερο μισθολογικό κόστος.
Για αυτόν τον λόγο πίσω από τις βιτρίνες των ασημένιων βελών στον ελληνικό σιδηρόδρομο, το σύστημα τηλεδιοίκησης ήταν ανύπαρκτο, οι απολύσεις και ο περιορισμός των εργαζομένων οδηγούσε σε περικοπές της ασφάλειας και στην εντατικοποίηση της εργασίας, η εργολαβία χτυπούσε κόκκινο. Αυτά έρχονται στο φως τώρα, παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις των εργαζομένων και των συνδικάτων τους.
Δεν μας ταιριάζει μια ζωή που η προστασία της αποτελεί κόστος, η αξιοπρέπεια θα βρίσκεται μεταξύ πλειστηριασμών και αυξήσεων - ψίχουλα, που θα αναγκάζεσαι να κόβεις από τις βασικές ανάγκες. Να μη δεχτούμε το μέλλον που μας προετοιμάζουν για ζωή με κουπόνια και θανάτους με εισιτήριο άνευ επιστροφής.
Εσείς μετράτε κέρδη και ζημιές, εμείς μετράμε ανθρώπινες ζωές!
Οχι μόνο δεν είναι σύγχρονο, αλλά είναι και εξοργιστικό, να μετράμε 2 νεκρούς, νέους εργάτες τις τελευταίες 10 μέρες, και αυτό να περνάει στα ψιλά.
Δεν μπορεί να αποδεχτούμε να ζούμε με την αγωνία αν θα γυρίσουν οι εργάτες στα δύο πόδια πίσω στις οικογένειές τους, ενώ οι επαγγελματικές ασθένειες πληθαίνουν λόγω της ανυπαρξίας των μέτρων ασφάλειας και υγιεινής όπως στα ξενοδοχεία.
Δυνάμωσαν τα ερωτήματα ειδικά τις τελευταίες μέρες για τα απλά, που όμως δεν είναι και δεδομένα.
Πού είναι οι έξοδοι κινδύνου σε σταθμούς, σε χώρους δουλειάς;
Ποιο σχέδιο διαφυγής υπάρχει σε μεγάλους χώρους δουλειάς σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών;
Ποιο είναι το σχέδιο εκκένωσης της πόλης σε ένα ενδεχόμενο μεγάλο σεισμό που ζητάμε επιτακτικά τα συνδικάτα;
Που είναι οι έλεγχοι για την στατική επάρκεια σχολείων, ξενοδοχείων, σούπερ μάρκετ;
Πού είναι οι περίφημοι γιατροί εργασίας (όχι στα χαρτιά) στους χώρους δουλειάς που συγκεντρώνεται μεγάλο τμήμα εργαζομένων;
Η ανυπαρξία μέτρων ασφαλείας φαίνεται πως υπάρχει στο σύνολο των μεταφορών, , στην ακτοπλοΐα, στα αεροδρόμια στα λεωφορεία, στα τρόλεϊ, στο μετρό, στο τραμ! Αυτό καταγγέλλουν εδώ και χρόνια τα σωματεία σε αυτούς τους κλάδους. Τώρα πρέπει να εισακουστούν, τώρα πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα για να μη γίνονται οι ανθρώπινες ζωές απλοί αριθμοί.
Με μεγαλύτερη ορμή, πιο πολλοί, πιο αποφασισμένοι!
Χρέος για τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε νέο και νέα, είναι να συνεχίσουμε να ζητάμε τα αυτονόητα: Το έγκλημα να μην συγκαλυφθεί!
Να δυναμώσει ο αγώνας για:
Σύγχρονες, ασφαλείς, φτηνές μαζικές μεταφορές κόντρα στην πολιτική που βάζει την ασφάλεια των επιβατών και τα δικαιώματα των εργαζομένων στο ζύγι του κέρδους.
Την ενίσχυση του δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας.
Άμεσα μέτρα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας. Έλεγχο εδώ και τώρα της αντισεισμικής θωράκισης σε σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, χώρους δουλειάς.
Άμεσα μέτρα προστασίας της Υγείας και της Ασφάλειας σε όλους τους χώρους δουλειάς.
Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε Υγεία, Παιδεία, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες πολιτικής προστασίας.
Όχι άλλη σιωπή, να γίνουμε η φωνή των νεκρών να πληρώσουν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν με γνώμονα τα συμφέροντα των μονοπωλίων και σαν αποτέλεσμα αυτοί να μετράνε κέρδη και εμείς νεκρούς.
Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί
κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μια αράδα σκοτεινή.
Και
Αφιέρωση στους Υπουργούς Σας... απ' τη Μαθητική μπάντα του 1ου Λυκείου❤️